Wednesday, June 27, 2018

නුඹ කිනම් පැහැයක්ද......- 2

"අයියෙ මේක ඔයාට..."

"මොකද්ද..."

"මගෙ වෙඩින් එක..."

ඔව්...නුඹ නිවැරදි...එදා මගේ හදවත අඳුරුම අඳුරු අළු පැහැයක්...නිකන්ම නෙමෙයි මහා සද්දෙන් අකුණු වදින මූසලම වුනු සැන්දෑවක්....ජීවිතය යථාර්ථයත් සිහිනයත් අතර කටුකබව විදගත් වේදනාන්මක හෝරාවක්...නුඹ මාව ලා රක්තයෙන් සායම් කරද්දි මට නොහැකි නුඹ ලා රත් පැහැයක් නොවේ යැයි කියන්න...ඒත් මම කියන්නෙම ඒ මළ සැදෑව ලා තැඹිලි පාටයි....ඒ මම කියන්න ආසම පාට කාලයකදි...ඒත් දැනුත් දෛවයේ මොකක්දෝ සරදමකට කැමැත්තක් ඇතුවත් නැතුවත් මට කියන්න වෙන්නෙත් මේ මළ සැදෑව ලා තැඹිලි පාටයි.....

ලා රත් පැහැය මගේ සිත සොරකම් කරලම නැද්ද....මම මේ තරම් කාලයකට දැනුනත් නොදැනුනා මෙන් සිටිය නුඹ ගැන විදගත් හැඟීම් රෑන...ඉතින්...මම වැරදි...මට කවමදාවත් කියන්නට නොහැකි ලා රත් පැහැය මගේ නෙත සිත සොරකම් නොකල බව....මේ මගේ යැයි කියන්නට අයිතියක් ලබා දිය නොහැකි නුඹ දුටුව පළමු දවස...මගේ ආඩම්බර විදගත් නුඹත් නුඹේ ආඩම්බර විදගත් මමත් හැගීම් විරහිත මුහුණෙන් ,කතා කරන දෑසින්, දොඩමළු හදවතින් මුළු ලොවකට රහසින් අපි අපිට ලංවෙලා....හැඟීම් විරහිත මුහුණින්....ඔව්...ඒ මම ම විතරයි....නුඹේ මුහුණ හැඟීම් සාගරයක්....ඇසිල්ලෙන් වෙනස්වන නුඹේ වුවනත හැඟීම් මගේ හදවතේ රළු බව සෝදා දමන අපූරුව....නිරන්තර සිනහවෙන නුඹේ දෑස්...දොඩමළු නුඹේ මුව අමතක කරනව මට මගේම අයිතිය....නුඹට කාලයක්ම හිතාමතාම වසන් නොකෙරුව එහෙත් වසන් වී තිබුනු සත්‍යයි එය....

"ඔයා මම එව්ව වීඩියෝ එක බැලුවද..."

"හ්ම්ම්...ඔව්...."

"ඉතින්....තේරුනේ නැද්ද...."

"හිතාගන්න බෑ..."

"එයා ඔයා වගේ...."

නුඹ තවම පුංචි සමනළියක්....අහස පුරාම ලා රක්තය තවරගෙන තටු ගැහුවත්...මේ අහසට බලා හිදිනව හැරෙන්නට තටු ගහන්න අවසර ලියා දිය නොහැකි...ඉතින් නුඹේ බොහෝ ඉඟි ළග මගේ මුව මුනිවත රකිනව....ඒත් මගේ හිත...තව තවත්...තව තවත් ඉල්ලන්නෙම නුඹේ බොළද කටකාරකම්....සතුටින් කරනම් ගසන මගේ හිතේ එක පැත්තකට අනෙක් පැත්තෙන් ලැබෙන්නෙම රැවුම් ගෙරවුම් විතරමයි...නුඹට වගෙම මටත් විකල්ප නැති එකම මගක් පමණක්ම ඇති මාවතක අපි අපි දිහාම බලාගෙන විදිනවද...විදවනවද...නුඹට වගෙම මටත් තේරුමක් නෑ...නුඹ ආසම මගේ ආඩම්බරකමට...ඒත් මම ආසම නුඹේ....ඇත්තටම....හැමදේටම....එකම එක දෙයක් කියල කියන්න පුළුවන්නන්....එහෙනම් නුඹ ගැන දැනෙන මේ හැඟීම් රෑනටත් නමක් දෙන්න තිබුන හරි ඉක්මනටම....නුඹට වගෙම මටත්....මට වගෙම නුඹටත්....
මේ තියෙන්නෙ නමක් ගමක් ලියාගන්න බැරි අයිතියක් නැති නිර්නාමික බැදීමක්...ඇයි අපි ඒකට ආදරය කියන්නෙ නැත්තෙ....නුඹ වගෙම මමත් භයයි අපි කැමතිම පැහැයෙන් මිදෙන්න...හිත සොරකම් කරන පැහැය ළග නවතින්න...භයයි...කාටද...අනේ මන්ද....

"ඒ කවිය ඔයාට නෙමෙයි...."

"මේ ඇහුනද....ඒක වැරදුනා මට...ඔයාට නෙමෙයි එවන්න ඕනෙ..."

"හ්ම්ම්...."

"ඔයාට කවි ලියන්නෙ මොකටද මම....."

මම දන්නව නුඹේ කවි වල මම ඉන්න බව....ඒත් නුඹේ කවි අයිති මට නෙමෙයි...ඒ බව නිරන්තර නුඹේ මුවින් ගිලිහෙද්දි...ඒ කවි වල සින්නක්කරම අයිතිය වෙන කෙනෙකුගෙ කියද්දිත් මට දැනුනා නුඹේ කවි වල මමත් ඉන්න බව....ඒත් නුඹ නොපෙන්නා ඉන්න හැදුව කවියත්....මම නොදැනුනා ලෙස විදින කවියත් නුඹත් මමත් වසන් කරන එකම පැහැයක්...ආයෙමත් නුඹේ ඉඟි ළග මම අසරණයි....මට දැනෙනව...නුඹත් නුඹේ හිත ළග අසරණයි....නුඹ වගෙම මගේ අයිතියත් මම සින්නක්කරම ලියා අවසන්.....එහෙනම් මොන කරුමක්කාර බැඳීමක්ද මේ....මට මමත් නුඹත් මේ ලෝකයත් මේ දෛවයත් වෙනස් කරන්න පුළුවන් වුනානම් එක මොහොකට...

"එකාතකින් මට නුඹව මුණනොගැසී මගහරින්නත්....එහෙමත් නොවුනිනම් සදාකාලික අයිතිවාසිකම ලියාදෙන්න හෝ තිබුනා මට..."

ඇරඹුම කවාදාදැයි නොදන්නා මේ බැඳීමක පෙන්නූ හැඟීම් වලටත් වඩා නොපෙන්නූ හැඟීම් නුඹ දෙසට දරුණු ලෙසම බලපෑම් කරද්දිත් මට මාවම සඟවන්න ඕනි වුනා...වෙන කිසිවමක්ම නොවෙයි ඒ නුඹත් ලෝකයට තවත් අසම්මතයක් වේ යැයි බියෙන්..නුඹේ ගැන මගේ හිත පුරවගත්තු බරැති හැඟීම් රෑන වගෙම මට නිරන්තර වදදෙන හැඟීම...මම නිසාම නුඹ වරදකාරියක් වෙයිද....ඉතින්...නුඹේ දෑස් ඒ සිනහව කිසිම විශේෂයක් නොමැති බව මගේ මුවින් පවසද්දිත්...නුඹ නෙදෙැක ගෙවුනු හෝරාවට මගේ සිත නුඹ සොයන තරමත්....මගේ සිහිනවල නුඹ නොමැති බව පවසදදිත්....සිහිනයත් නුඹවම පතන බවත් නුඹ දන්නවනම්....කරන්නම දෙයක් තියනවද...ඒ දැනගත්තත්...

සිනමාව ගීතය ඇතුළින් එකතු වන බොළද ආදර කතාවක් ලෙසම අපේ කතාවත් මේ බැඳීමත් එකතු වෙනවනන්....නුඹට වඩා වයසින් මුහුකුරා ගිය මමත් දැන් නුඹ තරමටම බොළද හැඟීම් ළග මංමුලා වෙනවද මන්ද....කොයිතරම් නුඹ ළග කඩා නොවැටී ඉන්නට වෙර දැරුවත් අසාර්ථකයි මම...නුඹේ එක කෙටි පණිවුඩයකට වත් පිළිතුරු නොලියන මම වරින් වර දුරබණුව බලන්නෙත් නුඹේ කෙටි පණිවුඩයක්....නෝක්කාඩුවක් බලාපොරොත්තුවෙන්....ඒත්...නුඹට මගේ පිළිතුරක් නොලැබෙන තරම්....නුඹ පුරුද්දටද මන්ද නොක්කාඩුවක් හරි කෙටි පණිවුඩයකට අමුණල එවද්දි මගේ හිත කරනම් ගසන තරමක්...ඒ දැනෙන හැඟීම්....කුමක්ද කියල පහදන්න පුළුවන් නම් නුඹට මම බොහෝ දේ පවසා අවසන් වෙන්නත් තිබුනා .....


"ඇයි ඒක ඇන්දෙ නැත්තෙ...."

"හරි මම හෙට අදින්නන්...."

"ඕනි නෑ මම තරහයි...."

මට මගේ හිතත් එක්කම දරාගන්න නොහැකි තරමට දැනෙන විරසකයන් මැද ඇයි මම නුඹට අවනත....නෑ මම නුඹෙන් ඈතට යනව....පුළුවන්ද....මම නුඹට දනවනව එහෙමත්....ඒත් මගේ හිත කඩාවැටෙනව නුඹ ළගදි.....මටත් අවැසි මම කැමති දේ නුඹ ලෙසම පවසන්න....නුඹ මම කැමතිම විදියට දකින්න....ඒත් මම මාවම සඟවනව...නුඹ නුඹව සගවනවටත් වඩා හරි ඉක්මනට.....අපි අපිවම සගවල සොයා යන්නෙ මොනවාද...වෙලාවකදි මම හිතනව...ඒත්.. නුඹටත් වඩා බැමි වලින් බැදුණු මම නුඹව අතරමං කරනවනන්....ඒ පවක් මම මටම කරගන්න....

"තාත්ති අපි ලෑස්ති...."

අද මේ මොහොත...නුඹ එදා දුන් ඇරයුමට සාධාරණය තුරුලු කරන් මගේ හැඟීම් සුපුරුදු ලෙසම වළ දමා සූදානම් වෙමි....නුඹ අද වෙනදටත් වඩා සුන්දර බව මෙනෙහි වන වාරයක් පාසාම හිතට දැනෙන බර හැඟීම...එ් මොකද්ද....පිරිමි පපුවක් හැඟීම් කියන්නෙත් කලාතුරකින්....ඉතින් අදත් මම නිහඬයි....අහස ලා රත් පැහැයක්...නිවුනා සේ පෙනෙන මළගම් නොයන සැදෑවක්....ඒත් මේ ලා තැඹිලි පැහැ අහසක්....ඒ අහසෙ රැකවරණයෙන් සාරය ලැබු පුංචි වළාකැටි දෙකක්....ඉතින් මම එනව හැඟීම් වළදමා බලා හිදින්නට සුපුරුදු ලෙසම නුඹ දෙස....වළාකැටිත් දෑතට රැගෙන.....

"බලා සැනසෙමි නෙළාගනු බැරි
හන්තාන සිහිනේ....."

කොහේ හෝ ඈතක මගේ හද ගීය මටම ඇසෙන්නට වැයෙන අපූරුව....


(ඔහුගෙන් ඇයට)


9 comments:

  1. කෑලි දෙකම එක පාර කියෙව්ව...
    කියා ගන්න බැරුව හිටිය ආදර වල අයිතිකාරියන් සියල්ලෝම එක පෙලට මතක් උනා කියහංකො...

    ලියැවිල්ල මරු! ජය!

    ReplyDelete
    Replies
    1. බොහොම ස්තූති...

      එච්චරටම හිටියද දෙයියනේ....

      Delete
  2. //පිරිමි පපුවක් හැඟීම් කියන්නෙත් කලාතුරකින්....ඉතින් අදත් මම නිහඬයි// මමත්.. :) අපුරුයි ගිම්මි!

    ReplyDelete
    Replies
    1. මොනව හරි කියන්නකො කමි....

      බොහොම ස්තූති...

      Delete
  3. ආයෙමත්...... ඒක හිතට දැනෙන කතාවක්.

    ReplyDelete