අමාවක වු සඳ

"මනූ උඹ වැරදි බන්"

"ඔව් මන් දන්නවා බන්...ඒත්..."

"ඒත් නෙමෙයි...අහසක තියෙන්නෙ එක හඳයි...උඹ හඳක් වෙන්න හදන්නෙ අනුන්ගෙ අහසක..."

"මම...ඒත්  මට කලින් එහෙම කිසිම වුවමනාවක් තිබුනෙ නෑනෙ බන්...එයාමයි...."

"උඹ කියන දේ මට තේරෙනවා...ඒත් උඹ දිහා ඈතින් ඉදන් බලන එවුන්ට ඒක තේරෙන්නෙ නෑ..."

"හරි උඹම කියපන්...අහස ඉඩ දෙන්නෙ නැතුව මට හඳක් වෙන්න පුලුවන් ද...එයා එයාගෙ අහසෙ ඉඩ දුන්න නිසයි මන් හදක් වෙන්න හිතුවෙ..."

"ඒත් උඹ හිතන්න තිබුනා...ඒ තවත් හඳක්...ඇරත් අපි හොදටම දන්න කෙනෙක්...කොහොමද ඔය පව්කාරකම කරන්නෙ...."

"හිතට එන හැඟීමකට කොහ‍ොමද මන් සීමා මායිම් දාන්නෙ...."

"හිතට ආවයි කියලා හැම හැඟීමක්ම එළියට දාන්න බෑනෙ...අනික උඹෙ හිත පාලනය කරන්න ඕන උඹම මිසක් අපි නෙමෙයි..."

"මට නොතේරෙනවා නෙමෙයි බන්...ඒත් මට දැන් මේ ජීවිතේ එළියක් හොයාගන්න බෑ...."

"මොකද්ද...ඇයි දැන් එළියක් නැති වෙන්න තරම් උඹට මොනා වෙලාද..."

"හ්ම්ම්...කවුරුවත් කතා කරන්නෙ නෑ...මූණ බලන්නෙ නෑ...මන් දිහා බලන්නෙ හරියට ජරා සතෙක් දිහා බලනව වගේ...."

"මේ මමත් උඹ දිහා බලන්නෙ එහෙමද මනූ..."

"අනේ නෑ කෙල්ලෙ උඹ නොහිටින්න මන් කැම්පස් ගමනත් නවත්තලා...මන් වැරදි තමයි බන්...මන් ඒක පිළිගන්නවා...මන් ආයි ඒ අහසට හදක් වෙන්නෙ නෑ...ඒත් කවුරුවත් මාව පිළිගන්නෙ නෑ...."

"වෙනස් වෙයි හැමදේම...කාලයට ඉඩදෙන්න....යමන් දැන් ලෙක්චර් ඇවිත් ඇති"

"හ්ම්ම්..."