Saturday, May 7, 2016

කදුළු මැද දුටු හසරැල්ල







ජිවිතේ සුන්දර දවස් කීපයක් අවසාන වෙලා...ඒත් ඒ ගෙවුණු දවස් කීපය ඇතුලේ ජීවිතේට ලැබුණු,ඉගෙන ගත්ත දේවල් බොහොමයි.ඒ දවස් කීපය ඇතුලේ අපි ඉගෙන ගත්තේ ජීවිතේට ඕන දේවල්..ජිවිතේ පොත පතෙන් වගේම මනුස්සකමින් පුරවන්නේ කොහොමද කියල..නවක වදය...මේ දවස් වල කතා බහ වෙන ලොකු තේමාවක්.හුගක් අය හිතන්නේ නවක වදය කියන්නේ දරුණු අපරාදයක් කියල.ඉතිහාසයේ සමහර තැන් වල දරුණු තැන් නොතිබුනාමත් නෙමෙයි,ඒත් නවක වදය ඇතුලේ හැංගිලා තියෙන්නේ අපි අපේ ජිවිත වල අමතක උනු,නැත්තන් බලෙන් අමතක කරලා දාපු හොද දේවල් ආයෙමත් අපේ අතට දෙන එක...මීට දවසකට කලින් බකට් වෙලා එලියට ආපු යන්තන් සරසවි ජීවිතය දිහා ඔලුව උස්සල බලපු පුංචිම පුංචි එකියක් විදියට අද මට අඩන්න,හිනා වෙන්න,කෑගහන්න  මගේම කියන සහෝදර සහෝදරියෝ රෑනක් ඉන්නවා..මේ කියන නවක වදය නොතිබෙන්න අපි තාමත් මේ තරම් එකතු නොවෙන්න තිබුන.ගෙදර ගිහින් එන කොට ගෙන කැවිලි ජාති, කෑම ජාති ඔක්කොම එකට අත දාගෙන කනකොට මේ විදින සතුට අපිට නැති වෙන්න තිබුනා.

හැමෝම කෑගහන,එපා කියන නවක වදය ඇතුලේ අපිව වෙනස් කරන්නේ මුලින්ම ඇදුමෙන්,..දිග සාය,අත් තියන බ්ලවුස් එක,කළු පාට එක වගේ බාටා,කොන්ඩේ ගොතල එන්න කියනකොට පන්සලකට විතරක් දිග සයක් ඇදපු,ඉස්කෝලේ යන කාලේවත් කොන්ඩේ ගොතල අගිස්ස නවපු නැති මට මුලින්ම මේක කරදරයක් උනත් දවස දෙක ගෙවෙනකොට අපිට අපේ ඇදුම ගැන ගානක්වත් නැතුව ගියා.අගනුවර ප්‍රසිද්ද කියන පාසල් වලට ගිය අපිත්,ඈත ගම වලින් ආපු අපේම සහෝදරියොත් එකම විදියට ඇදල,එකම දේශන ශාලාවක වාඩි වෙලා හිටිය...කොල්ලොද කෙල්ලොද කියල බේදයක් නැතුව දාපු එකම වගේ බාටා මොනම හරි දෙකට ගැලෙවුවත් ආයෙත් දානකොට කකුලට ගැලපෙන දෙකක් දාගත්ත මිසක් එක මගේද වෙන කාගේවත් ද බැලුවේ නෑ...
එකම බත් එකක් වට වෙලා කනකොට,කවගන්නකොට එකෙක්ට හිර උනොත් වතුර බෝතල් දෙක තුනක් අරන් වටේට ඉන්න,කාගන්න බැරි අය ලගට ගිහින් එකෙන් තව කටක් හරි කන්න සහෝදරකම අපි ඉගෙන ගත්ත.අසනීපයක් වෙලා වැටෙද්දී ඒ වටේ පොකුරක් වගේ එකතු වෙන්න වගේම ඒක හැමෝගෙම හිත් වලට දුකක් ගෙනාව..ආයෙත් අසනීප උනු කෙනා හොද වෙලා එනකන් මග බලන් හිටිය...මීට කලින් දැකල නැති අදුරන්නේ නැති පිරිසකගේ නම්,ගම විස්තර පාඩම් කරන්න,කොළ ගණන් ලියන්න අපිට වෙන කොට,ඒ දවස් වල නං අපි හිතින් බැනපු වාර අනන්තයි.ඒත් අද අපිට සතුටුයි අපේ කෙනෙක්ගේ කරදරයක්,ප්‍රශ්නයක් වෙලාවට අපිට එයාට උදවු කරන්න,සම්බන්ද කරගන්න දගලන්න ඕනේ නෑ,අපි ඒ විස්තර දැන් හොදටම දන්නවා.අපේ පාටමාල ඉතිහාසය,වෙනස්වීම් කට පාඩම් කරගෙන,ආයෙත් අහනකොට බයට කියාගන්න බැරි වෙන කොට හිතින් අඩපු,බැනපු වාර බොහොමයි,ඒත් අද අපිට ඕන කෙනෙක් ඕන තැනක ඇහුවොත් අපිට බය නැතුව ඒ දේවල් කියන්න පුළුවන්කම ලැබුනේ ඒ නිසා.ලස්සනට ඇදල,හොද හොද තැන් වල ගත්ත සෙල්ෆියට වඩා,අපි බකට් එකෙන් පස්සේ ගත්ත සෙල්ෆියේ කියන්න,මතක් කරන්න,හිනා වෙන්න,අඩන්න ලොකු කතාවක් අපිට ඉතුරු කරන්න පිට සමාජයක් එපා කියන නවක වදයට පුළුවන් උන.

නවක වදය දෙන්නේ ජෙෂ්ට සහෝදර සහෝදරියෝ කියන ඒක ඕනෑම කෙනෙක් දන්නා,ඕනෑම තැනක වෙන දෙයක්.ඒත් කවදාවත් ඒ හිත් වල අපි ගැන පුංචි තරහක්වත් නෑ කියන එක අද අපි දන්නවා.සමහර තැන් වල ඉන්න පුළුවන් ඉරිසියාවට කුහකකමට ළමයින්ගෙන් පලි ගන්න අය,ඒත් අපේ වාසනාවකට ද මන්ද අපි ඒ දවස් වල කොච්චර බැන්නත්,බනින්න බැරි වෙලාවට අහක බලාගෙන එරෙව්වත් අපේ ජෙෂ්ට සහෝදර සහෝදරියෝ අපේ එක පිරිමි ළමයෙකුට වත් අත උස්සල නෑ..එක ගැන අපේ හිතේ ලොකු ගෞරවයක් ඒ අය වෙනුවෙන් ඉතුරු වෙලා තියනවා...ඒ දවස් වල හිනා නොවී,හිආව තද කරගෙන බලාගෙන හිටපු අපි බකට් එකෙන් පස්සේ එක පොදියට නටද්දී,කෑගහද්දී ,සින්දු කියද්දී ඒ දිහා බලන් හිටපු ජෙෂ්ට සහෝදර සහෝදරියන්ගේ මුනෙන් අපිට තිබුන ආදරේ වගේම,ඒ හිත් වල සතුට අපි දැක්ක.ගෙවුණු දවස් වල හිතේ තරහට බයට අපේ ඇස් වලින් කදුළු එද්දී අපි එදා සතුටට ඇඩුවා...ඒ විදියට අපේ ඇස් වලට කදුළු පුරවන්න,ලගට ඇවිත් අතට අත දීල කතා කරන්න අපේ ජෙෂ්ට සහෝදරයන් ලග මනුස්සකම ඕනෑවටත් වඩා තිබුන.ඇත්තටම ජෙෂ්ටයන්ගෙන් වෙන්න ඕනේ එක..නවක වදය ඉවර උනාට පස්සෙත් අපි වෛර කරන ජෙෂ්ටයෝ ඉදල වැඩක් නෑ...එහෙම අය ඉන්නවනං ඒක ඒ කෙනාගේ හැසිරීම මත වෙච්ච දෙයක් මිසක් නවක වදය කියන දේ නිසා වෙච්ච දෙයක් නං නෙමෙයි.මන් ආයෙත් කියනවා ඒ අතින් අපි හුගක් වාසනාවන්තයි..මොකද අපේ ජෙෂ්ට සහෝදර සහෝදරියෝ අතර එහෙම අය හිටියේ නෑ..

බාහිර ලෝකයට නොපෙනුනාට මේකේ තියන සුන්දරත්වය විදින්න ඊලග වසරේත් අපේම නංගිලා මල්ලිලා රෑනක් එනවා..ඉතින් මේ මතක ඒගොල්න්ට විදින්නටම ඉඩ දෙන්න ඕන නිසාම මෙතනින් මේක අවසන් කරමි.මේ තරම් කාලයක් පාසලෙන් විතරක් එකතු කරගත්ත මතක විතරක් තිබුන මට මේ අලුත් සහෝදර සහෝදරියෝ රෑනක් එක්ක සුන්දර මතක එකතු වේවි...නවක වදය කියන දේ  මේ දවස් වල වැඩිපුරම කතා කරන නිසාම එකෙන් ඊයේ පෙරේද එලියට පය තිබ්බ පුංචිම පුංචි එකියක් විදියට උනත් මන් කියන්නේ නවක වදය කියන්නේ මිනි මරණ අපරාද කරන තැනක් වත් දෙයක් වත් නෙමෙයි...මනුස්සකම වගේම අපේ ජිවිතේ මග ඇරුණු හුගක් තැන් ආයෙමත් අපිට අපේ අතට ගන්න පුළුවන් උනු දෙයක්..පිට සමාජය මොනා කිවුවත් ඒක විදපු කෙනා ඒ රසය මතක් කරලා විදිනවා..එකයි ඇත්ත..




ප.ලි. - මීට මාසෙකට විතර කලින් පොස්ටුවක් දම බ්ලොග් අවකාසෙන් අතුරුදන් උනු ගෙම්බි..අහ..නෑ නෑ ගිම්මි ගේ නැවත පැමිණීම මෙසේ සටහන් කරමි...(කවුද බන් මේ ගෙම්බි මතක නෑ නේ..) අහ මතක නැද්ද..එහෙනං ඔන්න ඔහේ අලුත් එකියක් කියල හිතාගන්න අලෙ...පිස්සුද...මන් තරහ වෙන්නේ නෑ...හැක හැක